Στον καθηγητή του πανεπιστημίου,με το υπεροπτικό του ύφος, την ώρα που με δεξιοτεχνεία προσπαθεί να δέσει τη στείρα γνώση του στο λαιμό μου, σαν βαρίδι,θα του κατέβαζα τα παντελόνια μπροστά σε όλο το αμφιθέατρο και αυτός ο υπερβολικός θα νόμιζε οτι έχει καταστραφεί.Θα τρομοκρατούσα τον μεγαλογιατρό με αυθεντικότητα και ψυχραιμία στον τόνο της φωνής, γιατί πως αλλιώς θα φαινόντουσαν τα περίτεχνα κάδρα και οι ακατάστατες σφραγίδες;Θα απαιτούσα να μπω στο μάθημα της γιογκας και εκέι που οι παρωχημένες ντομάτες θα έκαναν ασκήσεις σωστής αναπνοής, θα έβγαζα τους πιο εξωπραγματικούς ήχους και θα λιποθυμούσα απο άσθμα με σηκωμένο ενα κωλοδάχτυλο.Στην βάρκα εκείνου του αγενή μπάρμπα θα καθόμουν νυχτιάτικα και αν θα προσπαθούσε να με εξανδραποδήσει, ενώ θα του έλεγα ασυναρτησίες για εναν σοφό του χωριού θα την ξέδενα και θα τράκαρα σε μια άλλη ξενέρωτη βάρκα με κοινότυπο όνομα.Στους διανοούμενους που θα διάβαζαν το ''Οσο μπορείς'' του Καβάφη θα αυνανιζόμουν με τα πορνεία της Αλεξάνδρειας και τις ομοφυλοφιλικές τάσεις.Όταν ο ραδιοφωνικός σταθμός θα πεί ''και πάλι κοντά σας σε μια συνήθεια που έγινε θεσμός'' θα κακοποιήσω το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και θα το αφήσω στο παμπρίζ. Δωράκι για τον κλέφτη.Και τα βράδια με ούζα θα πραγματοποιήσω την διάσημη παρτούζα με τους φόβους μου.
Με αγάπη,
η πιο ακατάλληλη