Ισως η πιο μεγάλη σκατοσκατάση που είχε παει τον τελευταίο καιρό. Μια κακή και βρώμικη παραλία γεμάτη φύκια , μια κονσόλα που το μονο που έκανε ηταν να σβήνει κι ενα τσούρμο νέων που και καλά σνομπαρε τα καλά μαγαζιά , κάνοντας κακές απομιμήσεις. Είχε αρχίσει να ξημερώνει , στις ταινίες συνήθως τωρα αναβαν τις φωτιές κι εδώ είχαν γαμηθει ατην τρανς. Ο λιακος είχε αρχίσει να νιώθει της συψη και κάποια είχε σκύψει απο επάνω του αναρωτιομενη αν ειναι καλά. Λες και δεν ηταν εκεί όταν εκείνος κατεβαζε το κρασί, μαλακιες . Αφού δεν τον ρώτησες τότε , αστον μέσα στις καταραμμενες σκέψεις του . Όλοι περνούσαν καλά , ή ετσι φαινόταν , νέοι που ένιωθαν οτι θα γύριζαν σπίτι με την εμπειρία ενός γαμησιου παραπάνω και νέες που ήθελαν να νιώσουν ποθητες. Σκατα, όσα χρόνια εξελίξεις και να περάσουν εξίσου απολίτιστοι θα είμαστε . Αναρωτιόταν αν μονο εκείνος το σκεφτόταν αυτό ή αν υπήρχαν κι άλλοι. Αποφάσισε οτι δεν τον έμοιαζε καθόλου, είτε μόνος του , είτε σε κίνημα , αυτός ετσι ενιωθε. Κάποιος ειπε οτι ηταν ωρα να φύγουν, τι μαλακιες ειναι αυτές πάλι; Είχε βγει ο ήλιος , ηταν σχεδόν όλοι μεθυσμένοι , και κάποιος ήθελε να φύγουν ; Κατι τέτοια του έσπαγαν τα νεύρα , του έκλεβαν τις καλύτερες στιγμές , γιατι ένιωθαν οτι νυσταζουν. Ας το σκεφτόσασταν απο πριν αυτο , ψιθυρησε , αλλα και πάλι πήγε προς το αμάξι. Δεν θυμόταν πολλά , κακό κρασί , μπαφοι, γενικά μαλακιες που δεν βοηθούν τη μνήμη σου. Είχε αφήσει τον εαυτό του να βγάζει τη μπλούζα του , να τακτοποιει τα κλειδιά και το πορτοφόλι του και να βουτάει στην παραλία με τη Βερμούδα του χορεύοντας σε ρυθμούς 80οις γκει μουσικών. Ισως να ηταν η Μονή στιγμή που άξιζε απο όλο εκείνο το βράδυ. Ένιωθε περίεργα, άλλο ενα βράδυ είχε περάσει που δεν είχε κανει τιποτα , που θα γύριζε σπίτι του και το μονο που θα είχε αποκτήσει ηταν πονοκέφαλος. Σκεφτόταν , βασικά ηταν σίγουρος οτι αν ηταν πετυχημένος , καλός και οτι αλλα σκατα του έθεταν ως πρότυπα θα την είχε βρει την άκρη του . Ισως βέβαια, γιατι τελικά ισως αυτο να ειναι οι εμπειρίες , καταστάσεις που δεν θα θέλαμε να ζήσουμε , αλλα δεν θα ήμασταν εμείς χωρίς αυτές