Καμιά φορά, κοιμάσαι και ξυπνάς με κενές φιλοδοξίες.Κουκουλώνεσαι και κουκουλώνεις φοβίες.Αναπαράγεις και αναπαριστάς ανησυχίες.Και ύστερα σαν μια δεύτερη Αλίκη με αρχίδια ή χωρίς θές να συρρικνώθεις για να περάσεις πόρτες, γιατί θες να μάθεις, θές να μάθεις να πολλαπλασιάζεις,να επεκτείνεις και να επιταχύνεις.Αλλά πρόσεχε πως θα συρρικνωθείς στους μεγάλους τραπεζικούς λογαριασμούς, στο σπίτι εκείνο με τον φοβέρο φωτισμό και τα τετραγωνισμένα,πρωτότυπα,κλαδεμένα δέντρα, στον σκύλο συγκεκριμένης ράτσας, στην στρατιωτική μονάδα, στην ριζοσπαστική εφημερίδα,στην παρέα με τους φίλους με τις διασυνδέσεις,την λεύκανση και τις περούκες, και σε εκείνον που προσέλαβες να διακοσμήσει το σπίτι σου, την ψυχή σου.Στον σύντροφο ίδιας ράτσας δικηγόρο παύλα συμβολαιογράφο, παύλα ακριβές αντίγραφο της επιθυμίας της μαμάς,στην ανταγωνιστική συνάδελφο εκείνη που μοιάζει με άλογο κούρσας,πάντα έχει έναν αριθμό χαραγμένο στον κώλο της και ο λόγος της είναι συμβόλαιο, δεν χρείαζεται να το θυμάσαι αυτό.Είναι άχρηστο!Και σε εκείνον τον επιδειξιομανή νεαρό που ταίζει το παιδικό του εγώ κάτω απο το τραπέζι.Δεν το προσεξές αυτό ε;