Tα πιστεύω μου για την ζωή, τσακίστηκαν.Τσακίστηκαν σαν το ξεχασμένο τηλεκοντρόλ στον κώλο της αργόσχολης γριάς.Φαίνεται σαν να ξεθωριάζω.Ναι πρέπει να ξεθώριασα.Νιώθω άσχημη.Η μητέρα μου ήταν αδέξια, όχι στις κινήσεις της.Στην ζωή της.Η καημένη δεν το ήθελε.Τίποτα από όλα αυτά.Αλλά την αγαπούσα, σαν παίδι, σαν έφηβη, σαν φοιτήτρια, σαν άνθρωπος.Η αδερφή μου.Τι να πω; Τίποτα.Άδικη.Με αδικούσε.Τώρα φαίνεται να αδικεί περισσότερο τον εαυτό της.Ο πατέρας μου.Ένας λογαριασμός ανοιχτός.Να προστατεύσουμε το τομάρι μας έλεγε.Αγχωμένος.Κάτι για φορολογίες πριν ακόμα έρθουν οι βαριές φορολογίες.Κάτι για κτήματα και σπίτια..Σας ξεγέλασα καριόληδες και την έκανα με το λεωφορείο των εφτά και μισή.Με δυο φράγκα δανεικά και με καρδιά που δεν φορολογείται και δεν εντυπωσιάζεται με ακίνητα.Στην περιουσία διέγραψα το ονομά μου.Στο σπίτι στην Αθήνα ζωγράφισα πάλι όπως έκανα πιτσιρίκα, μια γυναίκα και ένα άλογο.Και στην αδερφή μου έδωσα λάθος διεύθυνση.