2014-06-04 01:30
Σχεδόν σε λυπάμαι, στέκεσαι εκεί με τα χέρια απλωμένα περιμένεις πότε θα πέσει η μάσκα,θές τόσο πολύ να με ξεσκεπάσεις, το νιώθω.Σου είπα, είναι αναρίθμητες και τις χρειάζομαι όλες.Σου είπα τα συναισθήματα είναι η τέχνη μου.Δέν με πιστεύεις.Τι κρίμα.Λές οτι κρύβομαι πίσω απο ρόλους.Σου απάντησα,δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τους ρόλους μου.Φοβάμαι νομίζεις; Εγώ είμαι αυτή που μιλάω με συναισθήματα εσύ είσαι αυτός που βλέπεις μέσα απο τον παραμορφωμένο καθρέφτη.Νόμιζω οτι σε άκουσα να τρέχεις,νομίζω οτι σε άκουσα να τρέχεις να διαχωρίσεις την αλήθεια απο το παραμύθι.Η αλήθεια σου είναι πάντα μισή, κομματιασμένη και το μεγαλύτερο σου ψέμμα, η πολυπόθητη ασθένεια σου,η δήθεν ικανοποίηση σου.Θα σε περιμένω.