2014-07-27 01:30
Ολη μου η ζωη, ναι εικοσι χρονια ζωης, χωραει αναμεσα σε δυο λεξεις χαρα και θλιψη.
Μια σχεση ισσοροπιας που με κανει να ξυπναω τα πρωινα με μια δοση παρανοιας.
που υιοθετει το μαυρο σαν φυσικη κατασταση, το μαυρο σαν φυσικο περιβαλλον.
Και ομως καποτε εγραψα μεσα στην απογνωση μου σε εναν αδιαφορο τοιχο οτι αυτη δεν ειναι η ζωη μου
και εγω δεν ειμαι αυτη που θα ηθελα να γινω.
Και αν ποτε με παρατηρησεις θα μπερδευτεις.
Kαι αν ποτε προσπαθησεις να με προσεγγισεις θα φοβηθεις γιατι ημουν παντα απουσα.
Και αν ποτε προσπαθησεις να κωδικοποιησεις τα λογια μου ματαια, θα καταλαβεις οτι δεν γνωριζα τιποτα.
Ακου φιλαρακο μην ξαφνιαζεσαι αν καταφερα εστω και λιγο να φανω
ειναι απλα μια προβα
μια κατευθυνση προς την ανθρωπινη μου φυση που δεν ειναι τιποτα παραπανω απο συναισθηματα
Ετσι καμια φορα ανεβαινω στην ταρατσα και παραφυλαω την ζωη μεσα απο τα τραγουδια.
Και με μια φιλη μαθαινα πως ειναι να παραμενεις ανθρωπος.